خاطرات یک کشتی‌گیر ناشنوا: از آغاز تا المپیک

جوان ایرانی همیشه با غروری ملی و اراده‌ای استوار، در دل سخت‌ترین چالش‌ها ایستاده و توانمندی‌های بی‌پایان خود را در عرصه‌های گوناگون به نمایش گذاشته است. از کوچه‌ها و میدان‌های شهری گرفته تا عرصه‌های بین‌المللی، این جوانان در تمامی زمینه‌ها، از علم و فناوری گرفته تا هنر، ورزش و فرهنگ، تلاش کرده‌اند که مرزهای جدیدی از دستاورد را درنوردند.

امروز بیش از هر زمان دیگری، غرور ملی در رگ‌های این جوانان جاری است؛ غروری که نه‌تنها از تاریخ پرافتخار کشورشان، بلکه از امید و آرزوهای بلند آن‌ها برای آینده‌ای روشن و شکوفا سرچشمه می‌گیرد. این روحیه، نه‌تنها به‌عنوان یک ویژگی فردی، بلکه به‌عنوان یک فرهنگ در سراسر کشور نهادینه شده است. از همان لحظاتی که به میدان‌های ورزش قدم می‌گذارند، تا وقتی‌که در صحنه‌های علمی و تکنولوژیک کشور پیشتاز می‌شوند، همواره با تلاش و عزمی جزم به سمت قله‌های پیروزی حرکت می‌کنند.

این اراده، همانند فولاد مستحکمی است که در برابر هیچ مانعی خم نمی‌شود و همواره روبه‌جلو، با شجاعت و عزت، حرکت می‌کند. جوان ایرانی در واقع نماد قدرت است، نه‌تنها در بدنی که از آن برخوردار است، بلکه در روحیه‌ای که در برابر مشکلات و سختی‌ها دارد. این روحیه مبارزه‌طلبی و عزم راسخ، همچنان ادامه دارد و امروز در چهره هر جوان ایرانی می‌توان دید که هیچ‌چیز نمی‌تواند مانع از دستیابی به اهداف بلند آن‌ها شود.

در میان جوانان ایرانی، افراد دارای معلولیت نیز به‌عنوان الگوهایی برجسته، نشان داده‌اند که هیچ‌چیزی نمی‌تواند مانع از رسیدن به قله‌های موفقیت شود. آن‌ها توانسته‌اند در عرصه‌های مختلف، از جمله در ورزش، افتخارآفرینی کنند و ثابت کرده‌اند که اراده و تلاش بی‌وقفه، قوی‌تر از هرگونه چالش و مانع بوده و حضور الهام‌بخش آنان، یادآور این حقیقت است که محدودیت‌ها زمانی معنا پیدا می‌کنند که انسان ایمان و اراده‌اش را نادیده بگیرد.

یکی از این جوانان پرتلاش، محمدرسول قمرپور، کشتی‌گیر ناشنواست که با اراده‌ای مثال‌زدنی توانسته است در رقابت‌های کشتی ناشنوایان به افتخارات زیادی دست یابد و نام ایران را در میادین جهانی مطرح کند. او با این روحیه و تلاش در ورزش کشتی غیرت ایرانی را به نمایش گذاشته و به ما یادآوری می‌کند که هیچ محدودیتی نمی‌تواند جلوی پیشرفت و دستاوردهای بزرگ انسانی را بگیرد.

برخلاف تصورات برخی که معتقدند افراد معلول همیشه با چالش‌ها و محدودیت‌های زیادی مواجه هستند، اما این افراد ثابت کرده‌اند که نه‌تنها توانمندی‌های آنان هیچ‌گاه در سایه محدودیت‌ها قرار نمی‌گیرد بلکه در برخی زمینه‌ها، حتی توانسته‌اند پیشرفت‌هایی شگرف را رقم بزنند که همه ما را شگفت‌زده کند. اراده، عزم راسخ و تلاش بی‌وقفه‌ این افراد می‌تواند مرزها را درنوردد و گواهی بر این باشد که هیچ‌چیز نمی‌تواند سد راه موفقیت و پیشرفت انسان‌ها شود.

قمرپور به‌عنوان عضو تیم ملی کشتی آزاد ایران در وزن 125 کیلوگرم، سوم آذر امسال موفق شد در فینال مسابقات کشتی آزاد بازی‌های المپیک ناشنوایان در وزن 125 کیلوگرم، به مصاف حریفی از روسیه برود و به مدال نقره دست یابد. روز قبل از این رقابت‌ها نیز قمرپور در اولین مبارزه با نماینده ژاپن روبرو شد و به برتری 10 بر صفر دست یافت.

او باید در دور دوم با نماینده یونان مبارزه می‌کرد اما حریفش روی تشک حاضر نشد و بدین ترتیب قمرپور بدون مبارزه، به‌عنوان برنده دور دوم معرفی شد. این آزادکار وزن 125 کیلوگرم در ادامه مبارزات خود و در دور سوم، نماینده ترکیه را 9 بر صفر شکست داد و این‌گونه به فینال این وزن راه یافت.

آنچه مسلم است، اینکه اراده‌ او که توانسته محدودیت‌های جسمی و فیزیکی خود را به چالش بکشد، می‌تواند برای دیگر جوانان الگو باشد چراکه این ورزشکار ناشنوا با پشتکار و سخت‌کوشی خود ثابت کرده که هیچ‌چیزی نمی‌تواند مانع از دستیابی به اهداف و آرزوها شود، حتی اگر انسان در دنیای ناشنوایی زندگی کند. خبرنگار تسنیم از کرج پس از افتخارآفرینی این جوان ایرانی گفت‌وگویی را با وی ترتیب داده که در ادامه می‌خوانیم.

 ابتدا خودتان را معرفی کنید و پیشینه‌ای از توانمندی‌ها و افتخارآفرینی‌هایتان را بفرمایید؟

محمدرسول قمرپور، متولد سال 1375 هستم و تحصیلات خود را تا مقطع کارشناسی علوم ورزشی ادامه داده‌ام و در حال حاضر کارمند شهرداری مشکین‌دشت در بخش اداری هستم. از حدود 9 سالگی به ورزش کشتی روی آوردم و در سال 2014 وارد تیم ملی کشتی نوجوانان شدم و تا به امروز در این رشته فعالیت می‌کنم.

در حال حاضر هم عضو تیم ملی کشتی آزاد ایران در وزن 125 کیلوگرم، دارنده دو مدال نقره المپیک، چهار مدال طلای جهانی و دو مدال آسیایی و به تازگی نیز موفق شدم در فینال وزن 125 کیلوگرم مسابقات کشتی آزاد بازی‌های المپیک ناشنوایان، به مدال نقره دست یابم.

 از چه سنی و چگونه دچار ناشنوایی شدید؟

چهار ساله بودم که به دلیل بیماری زردی دچار تب و پس از آن ناشنوایی شدم اما تا به امروز این موضوع باعث محدودیت من در امور زندگی و کاری نشده است، زیرا من معتقدم معلولیت، محدودیت نیست و ما می‌توانیم بسیاری از موارد را احساس و مانند دیگران زندگی کنیم. آن چیزی که موفقیت افراد دارای معلولیت را رقم می‌زند، فقط اراده و پشتکار است.

از حس و حالتان هنگام برنده شدن روی تشک و بالا بردن پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران پس از پیروزی‌ها به‌خصوص کسب مدال نقره المپیک 2025 ژاپن بگویید؟

احساس غرور و افتخار می‌کنم که با تمام وجود تلاش کرده و جنگیده‌ام که نام ایران و ایرانی بر زبان‌ها جاری شود. خوشحالم که می‌توانم برای کشورم افتخارآفرین باشم. این مسیر در واقع برای من تنها یک تلاش فردی نیست، بلکه عهدی است قلبی با سرزمینی که به من هویت، غیرت و انگیزه بخشیده است.

هر لحظه‌ای که برای پیشرفت قدم برداشته‌ام، با یاد وطن و مردم کشورم بوده و هر موفقیتی که کسب کرده‌ام، به عشق پرچمی بوده که در اوج‌ها به اهتزاز درآید. باور دارم که افتخارآفرینی برای ایران، نه یک هدف، بلکه یک مسئولیت مقدس است؛ مسئولیتی که با جان‌ودل آن را ادامه خواهم داد.

چه چالش‌هایی را پشت سر گذاشتید تا به این سکو برسید؟ 

من در این مسیر با چالش‌هایی از جمله کمبود امکانات، عدم توان مالی و ... مواجه بودم اما کم‌لطفی مسئولان نسبت به ورزشکاران ناشنوا مهم‌ترین چالش ماست.

سطح رقابت‌های المپیک امسال در کشتی آزاد را چطور ارزیابی می‌کنید؟ رقبای اصلی‌تان چه ویژگی‌هایی داشتند؟

سطح رقابت‌ها بسیار بالا بود، روس‌ها مدعی اصلی این ورزش به شمار می‌روند و حضور همه ورزشکاران با آمادگی بالا در این رقابت‌ها کار را برای شرکت‌کنندگان سخت می‌کرد اما به لطف خدا و با تلاش و پشتکار توانستیم موانع را پشت سر بگذاریم و به پیروزی دست یابیم.

البته من معتقدم هر کس بخواهد به پیروزی دست یابد باید تلاش کند، سختی‌ها را پشت سر بگذارد و از آن‌ها پلکان ترقی بسازد اما نقش اردوها را نیز در این پیروزی نباید نادیده گرفت زیرا آمادگی‌ها را افزایش داد. مربیان و کادر فنی و نیز هیأت ناشنوایان کرج حمایت‌های خوبی داشتند و زحمات زیادی کشیدند تا این پیروزی حاصل شود. ما نیز قدردان زحمات آن‌ها هستیم.

چه عاملی بیش از همه باعث شد در این سطح از رقابت‌ها بدرخشید؟

اراده و پشتکار مهم‌ترین عامل موفقیت برای همه انسان‌هاست و قطعاً برای من هم هست اما آنچه بیش از همه مرا به سمت پیروزی سوق می‌داد بالا بردن پرچم کشورم است که با افتخار این کار را انجام می‌دهم. البته ناگفته نماند که خانواده نقش بسیار مؤثری در پیروزی‌ها و افتخارآفرینی‌ها داشته‌اند و من از همین‌جا دست آن‌ها را می‌بوسم و قدردان زحمات و تلاش‌هایشان هستم.

 شما به‌عنوان یک ورزشکار ناشنوا، چه تفاوت‌هایی در مسیر حرفه‌ای‌تان وجود دارد و چگونه با آن‌ها کنار می‌آیید؟

تفاوت ما با دیگران این است که فقط نمی‌توانیم صداهای اطراف را بشنویم اما توانمندی‌های زیادی داریم که اگر به آن‌ها بها داده شود علاوه بر تشویق ما به اقدامات بزرگ‌تر، می‌تواند زمینه‌ساز رشدهای بعدی ما باشد. خداوند یک حس را از ما گرفته اما حس‌های زیادی را جایگزین کرده و توانایی‌های زیادی به ما داده است که بتوانیم در مسیرهای خوب گام برداریم و آینده روشنی را رقم بزنیم.

این دستاوردها توسط افراد دارای معلولیت نه‌تنها افتخاری برای کشور به شمار می‌روند، بلکه برای تمام جامعه به یک منبع الهام تبدیل می‌شوند. چه صحبتی با مردم و مسئولان دارید؟ 

افراد دارای معلولیت، در تمامی عرصه‌ها از جمله ورزشی، علمی، فرهنگی و هنری توانسته‌اند نتایج شگرفی را رقم بزنند که این برای همگان روشن می‌کند که هیچ محدودیتی نمی‌تواند مانع از دستاوردهای انسانی شود. در این مسیر، نقش مسئولان و نهادهای مختلف جامعه بسیار مهم است. آن‌ها باید توجه ویژه‌ای به این افراد داشته باشند و در راستای حمایت از توانمندی‌های آنان تلاش کنند.

تشویق و تقدیر از این قهرمانان، نه‌تنها به افزایش اعتمادبه‌نفس آنان کمک می‌کند، بلکه می‌تواند الگوی مناسبی برای دیگر افراد دارای معلولیت باشد. همچنین، فراهم کردن امکانات و شرایط مناسب برای تمرین و رشد استعدادهای این افراد می‌تواند موجب بروز استعدادهای بیشتری در سطح جامعه نیز شود. با توجه به این نکات، جامعه باید بیشتر از گذشته به اهمیت حمایت از این افراد پی ببرد و در جهت رشد و شکوفایی آنان گام بردارد.

انتهای پیام/