دندان تیز آسیایی‌ها برای میزبانی المپیک

کمتر از دو سال دیگر سی و دومین دوره بازی‌های المپیک">المپیک تابستانی در ژاپن آغاز می‌شود. از هم اکنون می‌توان پیش بینی کرد که ژاپنی‌ها برای برگزاری این رویداد بزرگ حسابی تدارک دیده‌اند. از مصرف بهینه نور خورشید گرفته تا ساخت دستشویی برای دوجنسه‌ها و استفاده از زبان انگلیسی بر روی تابلو‌های راهنمای رانندگی نشان می‌دهد که مو لای درز مدیریت، برنامه ریزی و نگاه کلان آن‌ها نمی‌رود.

با این حال شواهد نشان می‌دهد که کمیته بین المللی المپیک در سال‌های آتی با مشکل بزرگی مواجه شود. معضلی به نام «نخواستن المپیک و دست رد زدن به سینه میزبانی» آن هم از سوی کشور‌هایی که عقبه قوی در میزبانی و حضور قدرتمند در این رقابت‌ها داشته‌اند.

کمیته بین المللی المپیک آنقدر دلواپس میزبانی دوره ۲۰۲۴ و ۲۰۲۸ بود که برخلاف قانون شماره ۳۳ ماده ۲ اساسنامه خود که می‌گوید میزبان هر دوره هفت سال قبل از دوره بعدی بایستی انتخاب شود، همزمان با واگذاری میزبانی ۲۰۲۴ به پاریس بلافاصله دوره بعد را هم به لس آنجلس سپرد. در کشاکش پاریس و لس آنجلس برای میزبانی ۲۰۲۴، گرایش و تمایل کشور‌های آسیایی گسترش پیدا کرد.

 

«جوکو ویدودو» رییس جمهور اندونزی پس از پایان بازی‌های آسیایی جاکارتا – پالمبنگ گفت که کشورش المپیک ۲۰۳۲ را می‌خواهد. «مون جائی این» رییس جمهور کره جنوبی که برای دیدار رسمی با «کیم جونگ اون» رهبر کره شمالی به پیونگ یانگ رفته بود، در راستای دیپلماسی ورزشی دو کشور همراه با همتای خود در برابر دوربین رسانه‌ها دست در دست یکدیگر اعلام کردند که میزبانی مشترک بازی‌های ۲۰۳۲ را می‌خواهند. سنگاپور و مالزی هم که در نظر داشتند این بار سنگین را بین خود تقسیم کنند به نظر می‌رسد به تنهایی دنبال کسب این موفقیت هستند. همچنین شانگ‌های هم برای این میزبانی اعلام آمادگی کرده است تا چین بار دیگر این تجربه را از سر بگذراند. در سال‌های اخیر بازی‌های المپیک و پارالمپیک تابستانی و زمستانی بیش از دیگر کشور‌های جهان، در قاره کهن چرخیده و دست به دست شده است. پکن اولین شهری است که هم میزبانی بازی‌های تابستانی ۲۰۰۸ و هم زمستانی ۲۰۲۲ را در کارنامه اش ثبت می‌کند، ژاپن ۲۰۲۰ را به عهده دارد، پیونگ چانگ کره جنوبی بازی‌های زمستانی ۲۰۱۸ را میزبانی کرد، ساپاروی ژاپن از میزبانی ۲۰۲۶ زمستانی به دلیل زلزله چندی قبل انصراف داد و اعلام کرد که زمستانی ۲۰۳۰ را از آن خود می‌کند.

 

ثبات اقتصادی، توسعه سیاسی، تطابق فرهنگی و برطرف کردن تنش‌ها بین دو کره و اطمینان چین و ژاپن از نظم سیاسی حاکم در شرق آسیا این بخش از قاره قدیمی را بیش از گذشته به سمت توسعه و پیشرفت سوق می‌دهد. در حالی که غرب آسیا دستخوش تغییر و تحولات سیاسی و مناسبات بین کشورهاست و از تروریسم، جنگ، فقر، تنش و بی ثباتی اقتصادی رنج می‌برد باید از فاصله دور اقتدار شرق آسیا را به تماشا بنشیند.

اما اشتیاق آسیایی‌ها برای میزبانی نتوانسته کمیته بین المللی المپیک را راضی نگه دارد. سیاستمداران این سازمان با نفوذ ورزشی همچنان از انصراف شهر‌ها از ادامه رقابت برای میزبانی و یا عدم تمایل کشور‌ها برای آمادگی پذیرش المپیک ناراضی و شاکی هستند. چرخه اقتصادی قدرتمندی که المپیک با خود به همراه می‌آورد هر کجا که متوقف شود خوشایند نیست. فعلا آسیایی‌ها هستند که دست روی این گنج نهفته گذاشته‌اند.