تلاش جامعه جهانی برای توانمندسازی زنان و دختران روستایی

به رغم پیشرفت در برخی مسائل، نابرابری‌های جنسیتی هم‌چنان در همه ابعاد توسعه پایدار فراگیر است و در بسیاری از مناطق، روند پیشرفت برای رسیدن به اهداف برابری بسیار کند است.

زنان روستایی بیش از یک چهارم جمعیت جهان و اکثریت ۴۳ درصدی زنان را در نیروی کار کشاورزی در کشور‌های در حال توسعه تشکیل می‌دهند. با این حال این زنان به طرزی نامتناسب تحت تاثیر فقر، محرومیت و اثرات تغییرات زیست محیطی و اقلیمی قرار دارند.

تقریباً همه شاخص‌های جنسیتی و داده‌های موجود نشان می‌دهد که در سطح جهانی زنان روستایی شرایط بدتری نسبت به مردان روستایی و زنان شهری دارند. این نکته به وضوح شکاف‌های موجود در دسترسی زنان و دختران روستایی به زیرساخت‌ها، خدمات و حمایت اجتماعی را آشکار می‌سازد.

عدم دسترسی به انرژی مقرون به صرفه و پاکیزه در سطح خانوار، پیامد‌های خاصی برای زنان و دختران روستایی دارد. چرا که هر کجا که دسترسی به انرژی مقرون به صرفه و پاک وجود نداشته باشد، زنان و دختران ممکن است بخش زیادی از روزشان را صرف انجام وظایف فیزیکی پرزحمت و پرخطر مانند جمع‌آوری سوخت‌های زیست توده، پخت و پز دستی مواد غذایی و پمپاژ آب کنند.

در مناطقی که کمبود سوخت وجود دارد، جمع‌آوری سوخت می‌تواند تا پنج ساعت در روز به طول بیانجامد. در صورت دسترسی راحت به سوخت این زمان می‌تواند برای تحصیل، استراحت یا فراغت مورد استفاده قرار گیرد.

زنان و دختران در روستا‌ها همچنین به طرزی نامناسب تحت تاثیر مشکلات سلامت درازمدت ناشی از آلودگی هوای خانگی و حمل بار‌های سنگین سوخت قرار می‌گیرند. در کشور‌هایی که به شدت از سوخت‌های زیست توده جامد و زغال سنگ برای پخت و پز استفاده می‌کنند، شش مرگ از هر ۱۰ مورد مرگ زودرسِ ناشی از آلودگی هوای خانگی که به دلیل سوخت‌های ناپاک و فناوری‌های ناکارآمد رخ می‌دهند مربوط به زنان است.

هنگامی که آب آشامیدنی در دسترس نباشد، مسئولیت جمع‌آوری و تصفیه آب بر دوش زنان و دخترانی می‌افتد که در ۸۰ درصد خانوار‌های بدون دسترسی به آب این وظیفه را برعهده دارند. این کار، پرزحمت بوده و با توجه به کمبود روزافزون آب دشوارتر هم می‌شود. این امر پیامد‌هایی را بر سلامت زنان تحمیل می‌کند به طوری که می‌تواند ایمنی آن‌ها را به خطر بیندازد و زمانی را که می‌تواند صرف کسب درآمد، تحصیل یا فراغت شود، تلف کند.

فقدان امکانات بهداشتی مناسب، زنان و دختران را در معرض ابتلا به بیماری‌ها قرار داده، امنیت آن‌ها را به خطر انداخته و مانع توانایی آن‌ها برای رفتن به مدرسه و کسب درآمد می‌شود. در مقابل افزایش دسترسی به آب آشامیدنی و فاضلاب بهداشتی با افزایش فعالیت‌های تولیدی زنان و هم‌چنین حضور کودکان در مدارس در ارتباط است. فراهم آوردن آب آشامیدنی سالم که همان آب لوله کشی پیوسته در سطح خانوار است، بیشترین مزایای سلامتی و کمترین هزینه‌های تحمیلی بر زنان را دارد. از این رو گسترش دسترسی شبکه‌های آب به جوامع دورافتاده اولویتی مهم است.

نقش سازمان‌های جامعه مدنی زنان، تشکیلات اقتصادی و شرکت‌های تعاونی در جمع‌آوری و متحد کردن زنان روستایی، حمایت از آنها، وکالت و نمایندگی در حوزه‌های سیاسی و اقتصادی و توانمندسازی آن‌ها در تاثیرشان بر تصمیم‌ها و نهاد‌هایی که بر زندگی آن‌ها اثرگذار هستند، حیاتی است.

امروزه در سراسر جهان زنان روستایی برای تامین آب برای آبیاری و استفاده خانگی و انرژی تجدید پذیر برای روشنایی خانه هایشان و نیرو بخشی به کسب و کار‌های کوچک خود بسیج شده‌اند. تعاونی‌های زنان روستایی خدمات مراقبت از کودکان را برای اعضای خود توسط خودشان فراهم می‌آورند.

با این حال ایراد به اجرای تعهدات برابری جنسیتی بر پایه تخصیص منابع کافی برای دستیابی به این تعهدات و اقدامات هماهنگ توسط دولت‌ها و تمامی سهامداران در این خصوص وارد است.

خدمات اساسی که میلیون‌ها زن و دختر روستایی به آن وابسته‌اند از جمله بهداشت، آموزش، مراقبت از کودکان و پناهگاه‌ها به طور ریشه‌ای بودجه کافی نداشته یا به سادگی در دسترس نیستند. زنان و دختران روستایی در مناطقی زندگی می‌کنند که بیش از همه در معرض ریاضت‌های روز افزون هستند.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سازمان ملل متحد، تنها در سال ۲۰۱۸ میلادی، ۱۲۴ کشور در حال کاهش بودجه و اقدامات حمایت اجتماعی و خدمات ضروری که بسیاری از زنان و دختران روستای به آن‌ها وابسته‌اند هستند. این اتفاق اجتناب ناپذیر نیست، چون تقریباً در تمامی کشور‌ها زمینه افزایش و تخصیص مجدد منابع برای تقویت خدمات عمومی که برای زنان دختران ضروری است، وجود دارد. در واقع این مسئله به اراده سیاسی و استفاده از تمامی ابزار‌های سیاست بستگی دارد و البته باید دانست که هزینه عدم فعالیت، بسیار زیادتر است.

انتهای پیام