تحلیل های وحشتناک در مورد تیم ملی در آستانه دیدار با عراق

حرف غلط و تحلیل اشتباه این است (تحلیل که چه عرض کنیم، بحثی عامیانه و فکر نشده که توام با کینه و تنفر است)؛
«چرا تیم ملی در بازی با اسپانیا و پرتغال، مثل یمن و ویتنام تهاجمی بازی نکرد؟»
این سوال از دیشب در فضای مجازی به دفعات مطرح شده است؛ احتمالا برای تقابل دوباره با تیمی که در دو بازی گذشته موفق به جلب رضایت افکار عمومی شده...
مفسران کم سن و سال و بعضا بی دانش امروزی که هر اتفاقی را از ظن خود تحلیل می کنند و قیافه های حق به جانب هم به خود می گیرند حتی معنای قیاس مع الفارق را نمی فهمند!
مگر می شود اسپانیا و پرتغال را با یمن و ویتنام مقایسه کرد؟ همین سوالات سطحی است که بی هویتی فضای مجازی را به رخ می کشد و تحیل های بی مایه آن را به تصویر می کشاند.
سرمربی یک تیم آسیایی اگر کمی عقل داشته باشد هرگز به تیمش توصیه نمی کند مقابل اسپانیا یکپارچه حمله شود. حمله به اسپانیا پرستاره یعنی یک خودکشی تمام عیار در جام جهانی.
بی مهابا بازی کردن برابر پرتغال که غول های فوتبال دنیا در آن توپ می زنند یعنی یک حماقت مسلم.
 اصلا چنین تیم هایی توپ را به حریف نمی دهند که اجازه بازی حمله ای توسط مربی صادر شود. مقابل این حریفان بزرگ که قهرمان جام جهانی و یورو شده اند باید بازی را کنترل و مدیریت کرد.

 درست همان کاری که تیم ملی ایران در جام جهانی انجام داد و متاسفانه خیلی ها را دچار این سوء برداشت کرد که اتوبوسی دفاع می کند! نه پس؛ برویم به اسانیا 10 گل بزنیم و یاران رونالدو را در جام جهانی تار و مار کنیم؟ مگر فیلم هندی است؟
در جام ملت های آسیا، همین آخرین دیدار ما با عراق در مرحله گروهی، با دو بازی قبلی تفاوت آشکار خواهد داشت. ما هرگز با روشی که به مصاف یمن و ویتنام رفتیم با عراق بازی نخواهیم کرد.
تحلیل هایی از این دست بیشتر به درد همان بچه هایی می خورد که در یک فضای توهمی سیر می کنند.
 بعضی ها از فوتبال، قصه و تعاریف فضایی دارند؛ تصور می کنند اینجا ماه است و نیل آرمسترانگ از سفینه اش پیاده شده تا به جهان اعلام کند من اولین نفری هستم که روی کره ماه قدم برداشته ام اما به این دوستان توصیه می کنیم از خواب بیدار شوند؛
اینجا زمین است. لطفا کمی دانش و سطح تحلیل های خود را بالا ببرید؛ مرسی!