پایتخت حد وسط ندارد؛ مجموعه ای است که یا باید دوستش داشت یا از آن متنفر بود. پایتخت می تواند هجو پرطمطراقی باشد که دستمایه محسن تنابنده و دوستانش قرار گرفته و در آن سعی می شود به شکل غلوآمیز شده ای به مسائل اجتماعی نیشتر بزند.
زبان و ادبیات موجود در پایتخت یا سرسری گیری هایش را می شود دوست داشت یا نداشت اما از آنچه در جامعه ما می گذرد نمی شود بی تفاوت بود.
پایتخت برای گوشمالی دادن فوتبال ایران و پرونده دلالی هم وارد عمل می شود. آیا نقی معمولی، ارسطو یا بهتاش درباره همین فوتبال که مدیران و بازیکنانش، آن را به بیماری هایی حتی بدتر از کرونا مبتلا کرده اند دروغ می گویند؟
پاسخ بی گمان منفی است؛ هنرپیشه های این سریال شاید به دلیل تنوع سوژه و مضمون های مختلف در سطح بلغزند اما همه آنها به طور همزمان دروغ می گویند، سر هم را شیره می مالند، گاهی وقت ها خانواده دوست می شوند، برخی مواقع پشت سر هم حرف می زنند، برای بچه فوتبالیست خود نقشه می کشند، از پای تلویزیون برای او دست تکان می دهند؛ پایتختی ها از ماشین دولت، از وسیله نقلیه یک آشنا و ... سوء استفاده می کنند. با دلال عرصه فوتبال که به سادگی از رفاقت هایش با بازیکنان سرشناس ایتالیایی دروغ می گوید نشست و برخاست می کنند و در ویلای لاکچری که معلوم نیست متعلق به چه کسی است، تنی به آب می زنند. آنها به ظاهر زرنگ اما در باطن ساده لوح هستند، درست مثل خیلی ها که زرنگ بازی هایشان قابل تشخیص است!
پایتخت به عبارتی، رادیکال فوتبال ایران است؛ فوتبالی که در آن به راحتی دروغ می گویند، بازیکنان را جا به جا می کنند و از پورسانت های عجیب و غریب، سودهای کلان به جیب می زنند. پایتخت حتی می تواند کنایه به مدیرانی باشد که این فوتبال را ورشکسته اقتصادی تمام عیار کرده اند.
از پایتخت می شود به صورت توامان انتقاد و تعریف کرد اما آنچه در دل این مجموعه وجود دارد، بعضا حقایقی است که منهای دردهای اجتماعی و ... در فوتبال کشور نیز دیده ایم و نمی توانیم انکارش کنیم.
