تبریز شهر رویایی لیگ برتری‌ها
تبریز احتمالا شهر آرزوهاست برای فوتبالیست‌هایی که دیگر نه تهران و تیم‌هایش را می‌پسندند و نه حاضرند در شهرهای جنوبی و مرکزی و حتی خراسانی بازی کنند.
۰۳:۱۸ - ۱۵ شهريور ۱۳۹۵
وانانیوز| 
تبریز احتمالا شهر آرزوهاست برای فوتبالیست‌هایی که دیگر نه تهران و
تیم‌هایش را می‌پسندند و نه حاضرند در شهرهای جنوبی و مرکزی و حتی خراسانی
بازی کنند. شهر ستارخان و باقرخان، شهر پروین اعتصامی و شهریار، شهر تهمینه
میلانی، کریم باقری و نیما ارکانی حامد که بعد از 55 سال کرسی انیشتین را
در دانشگاه پرینستون مال خود کرد. جدا از زیبایی‌های تاریخی، تفریحی و
توریستی تبریز و البته آب و هوای مطبوعش آنچه فوتبالیست‌ها را در مرکز
آذربایجان نگه داشته و تکان نمی‌دهد جذابیت‌های فوتبالی آن است.
امسال تبریز سه تیم لیگ برتری دارد؛ اتفاقی که تا 7 سال قبل چیزی شبیه به یک رویا بود. 7 سال قبل بود که تراکتورسازی به لیگ برتر برگشت و حالا با دو همشهری‌اش در یک فصل 6 شهرآورد در این شهر برگزار می‌شود.
جدا از تقابل تیم‌های تبریزی با هم و اتفاقاتی که بین هواداران این تیم‌ها رخ می‌دهد آنچه جالب به نظر می‌رسد بازیکنانی هستند که در تمام این تیم‌ها بازی کرده‌اند و بخش مهمی از دوران فوتبال شان در این شهر گذشته است. سعید دقیقی که تا دیروز در خطر اخراج از ماشین‌سازی قرار داشت احتمالا تنها بازیکن غیربومی فوتبال تبریز است که در 4 تیم این شهر بازی کرده است. دقیقی بعد از بازی برای شهرداری تبریز حضور در تراکتورسازی، گسترش فولاد و ماشین‌سازی را هم تجربه کرد تا رکورددار شود.
محمد نصرتی هم که با ورود تراکتوری‌ها به لیگ برتر عضو این تیم شد در سه مقطع متفاوت برای تراکتور بازی کرده و بعد از حضور یکساله در گسترش فولاد حالا به ماشین‌سازی رفته است. او طی 8 فصل گذشته فقط دو فصل در النصر و پرسپولیس بوده و سایر فصول را در تبریز سپری کرده است. عجیب آنکه شهرام گودرزی اهل استان فارس بدون اینکه رگ و ریشه آذری داشته باشد در سه تیم شهرداری، گسترش فولاد و تراکتورسازی بازی کرده است.
سامان نریمان جهان اهل بناب در سه تیم بزرگ تبریز بازی کرده همانطور که مهرداد بایرامی اردبیلی این اتفاق جالب را تجربه کرده است. این اتفاق برای بازیکنان بومی هم رخ داده است. فردین عابدینی دو مقطع در تراکتور بوده و برای گسترش هم بازی کرده ضمن اینکه تا یک قدمی بازی برای ماشین‌سازی هم رفته است. از بین قدیمی‌ها حسین خطیبی، سیروس و غلامحسین دین محمدی برای دو تیم شهرداری و تراکتورسازی بازی کرده‌اند. چهره‌هایی مثل داریوش اسفندیاری، احد شیخ لاری، اسماعیل حلالی، اکبر ذوالمجدیان و علی باغمیشه هم سابقه بازی برای ماشین و تراکتور را دارند.
بازیکنان دو تیم هم زیاد هستند. مرتضی اسدی سال‌ها کاپیتان تراکتور بود و حالا در گسترش بازوبند می‌بندد. آندو تیموریان هم برای تراکتور و ماشین بازی کرده. مهدی کیانی، سیدمهدی سیدصالحی، محمد ابراهیمی و کلی بازیکن شاخص دیگر بین تیم‌های تبریزی جابه‌جا شده‌اند.
رسول خطیبی هم مورد ویژه‌ای است. او برای سه تیم تراکتورسازی، ماشین‌سازی و گسترش فولاد بازی کرده و البته در مقاطع مختلف سرمربی این سه تیم بوده است تا رکوردی دست‌نیافتنی داشته باشد.
اما سوال این است که بازیکنان غیر بومی چرا اینقدر تبریز را دوست دارند و در تیم‌های این شهر جابه‌جا می‌شوند؟ در این خصوص جذابیت‌های شهر، زندگی راحت و بی دردسر در یک شهر بزرگ و زیبا و آب و هوای مناسب به‌عنوان دلایل کلی مطرح می‌شود. برخی هم معتقدند این بازیکنان در تبریز کنگر خورده و لنگر انداخته‌اند و چون جای دیگری لنگرشان گیر نمی‌کند بین تیم‌های تبریزی جابه‌جا می‌شوند. از سوی دیگر پول خوبی که تیم‌های تبریزی می‌دهند می‌تواند دلیل دیگری برای حضور این نفرات در مرکز آذربایجان شرقی باشد. دلیل بعدی زندگی راحت‌تر با استفاده از شهرت است به طوری که در این شهر بازیکنان و مربیان شناخته شده تیم‌های فوتبال بخصوص در تراکتورسازی زندگی راحت‌تری دارند و از امتیازهایی که کسبه و مردم هوادار به آنها می‌دهند لذت می‌برند.
تبریز احتمالا شهر آرزوهاست برای فوتبالیست‌هایی که دیگر نه تهران و
تیم‌هایش را می‌پسندند و نه حاضرند در شهرهای جنوبی و مرکزی و حتی خراسانی
بازی کنند. شهر ستارخان و باقرخان، شهر پروین اعتصامی و شهریار، شهر تهمینه
میلانی، کریم باقری و نیما ارکانی حامد که بعد از 55 سال کرسی انیشتین را
در دانشگاه پرینستون مال خود کرد. جدا از زیبایی‌های تاریخی، تفریحی و
توریستی تبریز و البته آب و هوای مطبوعش آنچه فوتبالیست‌ها را در مرکز
آذربایجان نگه داشته و تکان نمی‌دهد جذابیت‌های فوتبالی آن است.امسال تبریز سه تیم لیگ برتری دارد؛ اتفاقی که تا 7 سال قبل چیزی شبیه به یک رویا بود. 7 سال قبل بود که تراکتورسازی به لیگ برتر برگشت و حالا با دو همشهری‌اش در یک فصل 6 شهرآورد در این شهر برگزار می‌شود.
جدا از تقابل تیم‌های تبریزی با هم و اتفاقاتی که بین هواداران این تیم‌ها رخ می‌دهد آنچه جالب به نظر می‌رسد بازیکنانی هستند که در تمام این تیم‌ها بازی کرده‌اند و بخش مهمی از دوران فوتبال شان در این شهر گذشته است. سعید دقیقی که تا دیروز در خطر اخراج از ماشین‌سازی قرار داشت احتمالا تنها بازیکن غیربومی فوتبال تبریز است که در 4 تیم این شهر بازی کرده است. دقیقی بعد از بازی برای شهرداری تبریز حضور در تراکتورسازی، گسترش فولاد و ماشین‌سازی را هم تجربه کرد تا رکورددار شود.
محمد نصرتی هم که با ورود تراکتوری‌ها به لیگ برتر عضو این تیم شد در سه مقطع متفاوت برای تراکتور بازی کرده و بعد از حضور یکساله در گسترش فولاد حالا به ماشین‌سازی رفته است. او طی 8 فصل گذشته فقط دو فصل در النصر و پرسپولیس بوده و سایر فصول را در تبریز سپری کرده است. عجیب آنکه شهرام گودرزی اهل استان فارس بدون اینکه رگ و ریشه آذری داشته باشد در سه تیم شهرداری، گسترش فولاد و تراکتورسازی بازی کرده است.
سامان نریمان جهان اهل بناب در سه تیم بزرگ تبریز بازی کرده همانطور که مهرداد بایرامی اردبیلی این اتفاق جالب را تجربه کرده است. این اتفاق برای بازیکنان بومی هم رخ داده است. فردین عابدینی دو مقطع در تراکتور بوده و برای گسترش هم بازی کرده ضمن اینکه تا یک قدمی بازی برای ماشین‌سازی هم رفته است. از بین قدیمی‌ها حسین خطیبی، سیروس و غلامحسین دین محمدی برای دو تیم شهرداری و تراکتورسازی بازی کرده‌اند. چهره‌هایی مثل داریوش اسفندیاری، احد شیخ لاری، اسماعیل حلالی، اکبر ذوالمجدیان و علی باغمیشه هم سابقه بازی برای ماشین و تراکتور را دارند.
بازیکنان دو تیم هم زیاد هستند. مرتضی اسدی سال‌ها کاپیتان تراکتور بود و حالا در گسترش بازوبند می‌بندد. آندو تیموریان هم برای تراکتور و ماشین بازی کرده. مهدی کیانی، سیدمهدی سیدصالحی، محمد ابراهیمی و کلی بازیکن شاخص دیگر بین تیم‌های تبریزی جابه‌جا شده‌اند.
رسول خطیبی هم مورد ویژه‌ای است. او برای سه تیم تراکتورسازی، ماشین‌سازی و گسترش فولاد بازی کرده و البته در مقاطع مختلف سرمربی این سه تیم بوده است تا رکوردی دست‌نیافتنی داشته باشد.
اما سوال این است که بازیکنان غیر بومی چرا اینقدر تبریز را دوست دارند و در تیم‌های این شهر جابه‌جا می‌شوند؟ در این خصوص جذابیت‌های شهر، زندگی راحت و بی دردسر در یک شهر بزرگ و زیبا و آب و هوای مناسب به‌عنوان دلایل کلی مطرح می‌شود. برخی هم معتقدند این بازیکنان در تبریز کنگر خورده و لنگر انداخته‌اند و چون جای دیگری لنگرشان گیر نمی‌کند بین تیم‌های تبریزی جابه‌جا می‌شوند. از سوی دیگر پول خوبی که تیم‌های تبریزی می‌دهند می‌تواند دلیل دیگری برای حضور این نفرات در مرکز آذربایجان شرقی باشد. دلیل بعدی زندگی راحت‌تر با استفاده از شهرت است به طوری که در این شهر بازیکنان و مربیان شناخته شده تیم‌های فوتبال بخصوص در تراکتورسازی زندگی راحت‌تری دارند و از امتیازهایی که کسبه و مردم هوادار به آنها می‌دهند لذت می‌برند.
منبع: ایسنا
لینک کپی شد
ارسال نظر
جدیدترین اخبار
دیگران چه می‌خوانند؟
برچسب های منتخب
