پشت پرده استعفای رسول خادم از فدراسیون کشتی

رسول خادم از ۲۸ مهرماه ۱۳۹۲ که به عنوان سرپرست فدراسیون کشتی منصوب شد تا روز ۹ اسفندماه ۱۳۹۶ در حدود ۵۲ ماه حضورش در فدراسیون کشتی با مشکلات متعددی روبه‌رو بوده که سبب شده است تا این روز‌ها تصمیم به کناره گیری از سمتی کند که قطعاً با تمام وجود به آن علاقه دارد آن هم بخاطر اینکه تنها رئیس فدراسیونی است که قهرمان المپیک و جهان در رشته خودش می‌باشد.

عوامل مختلفی دست در دست هم داد تا امروز خادم این تصمیم ظاهراً عجیب را بگیرد؛ یکی از مهمترین دلایل آن به حمایت‌های مادی برمی‌گردد موضوعی که خادم در مدت حضور بیش از چهار ساله خود در مدال آورترین رشته ورزشی کشور بار‌ها به آن اشاره کرده است، اما در ماه‌های اخیر تصمیم گرفته بود به دلیل اینکه شاید صحبت‌هایش با سیاست همیشگی سکوت از سوی وزارت خانه ورزش مربوطه همراه می‌شود صحبتی از آن نکند تا حداقل کار مجموعه‌اش با مشکلات کمتری روبرو شود.

در حالی که عملکرد برنامه‌ای و هزینه‌ای فدراسیون کشتی در سال ۱۳۹۶؛ مبلغی در حدود ۱۳۵ میلیارد تومان بود سهم دولتی‌ها (وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک) از این بودجه حدود ۱۳ درصد است و سایر هزینه‌ها از محل حامیان مالی و... (نقدی) و به صورت غیر نقدی (برگزاری مسابقات بین‌المللی؛ داخلی و اردو‌ها خارج از تهران) تأمین‌شده است و جالب اینجاست که از همین حدود ۱۳ درصد بودجه نقدی که می‌تواند در برگزاری اردو‌ها (هزینه غذا و...)؛ اعزام‌های ضروری (که فدراسیون کشتی در ماه‌ها اخیر از بسیاری از اعزام‌های غیر ضروری کاسته است) و سایر مسائل این چنینی مؤثر باشد در فاصله حدود بیست روز تا پایان سال هنوز ۴۰ درصد از بودجه تخصیص پیدا نکرده است.

درست است که فدراسیون کشتی بسیار فراتر از انتظارات در بحث مالی عمل کرده است، اما انتظار تخصیص بودجه دولتی انتظار بجایی است.

خادم، اما قطعاً دلایل دیگری نیز برای تصمیم خود داشته است در مدت حضور خادم وی تلاش بسیاری کرد تا کشتی را به جایگاه گذشته‌اش بین مردم و مسئولان بازگرداند و تا حدودی نیز در این امر موفق بود، اما در این راه بسیاری از درخواست‌هایش از سوی متولیان امر مانند صحبت‌های اخیرش با موضع سکوت و بیشتر مخالفت روبرو شد.

بطور مثال در مدت دو بار حضور لالوویچ رئیس اتحادیه جهانی کشتی در ایران؛ خادم تقاضای ملاقات وی با رئیس جمهور را مطرح کرد، اما هر بار موانعی مانع این کار شدند؛ آنهم در حالی است که خادم با توجه به فعالیت مناسبش در دیپلماسی جهانی از این حیث از فوتبال بسیار موفق‌تر عمل کرده است و این در حالی است که در همین مدت بلاتر رئیس وقت و اینفانتینو رئیس کنونی فیفا با رئیس جمهور دیدار کردند. این اتفاقات قطعاً برای خادم و جامعه کشتی پیام‌های روشنی دارد و از سوی دیگر وی درخواست کرد کشتی گیران مانند دوران حضور خودش در تیم ملی به دیدار رئیس جمهور بروند که آن هم محقق نشد.

به نظر می‌رسد این مسائل مادی و معنوی که البته سهم مسائل معنوی در آن بسیار بیشتر است باعث شد تا برخلاف شایعاتی که این روز‌ها برخی سعی در القای آن در افکار عمومی دارند؛ خادم را وادار به استعفا کرده است.

مصاحبه‌ها و درد و دل‌های روز‌های اخیر خادم مبنی بر به‌کارگیری دیپلماسی بین‌المللی و تشکیل کارگروهی برای روبرو شدن با چالش تعلیق وقتی برایش دردسرساز شد که از صحبت‌های او این طور برداشت می‌شد که چرا ما نباید با ورزشکاران رژیم اشغالگر رو به رو شویم؟ اما این قطعاً یک برداشت اشتباه است. رئیس فدراسیون کشتی تنها یک در خواست داشت، اینکه شورای عالی امنیت ملی برای مسئله رقبای رژیم اشغالگر دستگاه‌های متولی همچون وزارت خارجه؛ وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک را مأمور کند تا با مذاکره با کمیته بین‌المللی المپیک و همراهی برخی کشور‌ها این مشکل را حل کنند نه اینکه وارد گود مسابقه با ورزشکاران این رژیم اشغالگر شویم.


تجلیل از خانواده شهدا؛ اهدای بازوبند پهلوان کشور در سال‌های اخیر توسط مادر و پدر گرانقدر شهدا و تعلق خاطر رسول خادم به چارچوب‌های جمهوری اسلامی می‌تواند مانع این سو تفاهم باشد که هیچ گاه منظور او این نیست که چرا ما با رژیم اشغالگر رو به رو نمی‌شویم بلکه وی تنها یک درخواست روشن دارد؛ متولیان امر با مذاکره و گفت‌وگوی مستقیم و استفاده از توان دیپلماسی سیاسی و ورزشی موضوع را از تبدیل شدن به یک چالش جدی به نام تعلیق برای ورزش به خصوص کشتی گیران خارج کنند؛ که البته این بار هم این درخواست با موضع سکوت از سوی وزارتی‌ها روبه‌رو شد و امیدواریم برای آن چاره اندیشی شود.