مدیری که دوست دارد مدیرعامل پرسپولیس شود اما حکمش را نمی زنند!

سال 1385 وقتی محمد دادکان در دفترش از سمت ریاست فدراسیون فوتبال استعا کرد، فوتبال در اختیار اکیپ تازه ای قرار گرفت که تا سال 98، به طور یکسره و مدام در فدراسیون دوام آورد!
بسیاری از مدیران فوتبال ایران در این سال ها سوختند؛ آنهایی که مثل دادکان سودای مدیریت داشتند، سن و سالی را سپری کردند. صفایی فراهانی هرگز دوباره به فوتبال روی خوش نشان نداد و مدیران جوان تر هم هیچ وقت به بازی گرفته نشدند. با این همه از همان سال 1385 تا امروز دادکان یکسره فریاد می زند فوتبال با حضور او و یارانش، نفس راحتی خواهد کشید.
او چندین بار در مصاحبه های مختلف اعلام کرده که باشگاه پرسپولیس را بدون ریالی کمک های دولتی می چرخاند و مشکلی از این بابت ندارد. با این همه دولت ها، مراکز تصمیم گیری و تصمیم سازان ورزش کشور، هرگز حرف های دادکان را جدی نگرفتند و به او میدان ندادند. آنها دادکان را به منتقدی تبدیل کردند که هر از گاهی در رسانه ها ظاهر می شود و از دوران مشعش مدیریتش در فدراسیون فوتبال تعریف می کند. روزگاری که انصافا فوتبال شرایط بدی نداشت.
 درباره بازگشت دادکان به فدراسیون فوتبال حرفی نداریم، چرا که اگر در انتخابات فدراسیون فوتبال ریش و قیچی در اختیار مجمع مورد توافق کفاشیان و تاج بود، زدن حکم مدیریت باشگاه پرسپولیس برای دادکان در اختیار دولت هاست. عجیب است برای یک بار هم شده به دادکان در این زمینه اعتماد نمی کنند.
 او یک ادعای بزرگ را مطرح کرده است که باشگاه بدهکار، فاقد درآمد و پر از مشکل پرسپولیس که از سر ناچاری قرار است به بخش خصوصی و نامعلوم فوتبال کشور واگذار شود را بدون کمک های دولتی اداره می کند. تنها خواسته محمد دادکان آوردن 3 عضو هیئت مدیره است؛ همین و تمام! آیا این پیش شرط او برای مدیریت در پرسپولیس منصفانه نیست؟
وزارت ورزش به لحاظ سلیقه و انتخاب مدیران باشگاه های پرسپولیس و استقلال، کارنامه ای واضح دارد؛ این همه مدیر ناموفق وارد این دو مجموعه شدند و حاصل حضورشان هم ویرانه ای از شکست های اقتصادی و شکایت های جورواجور خارجی ها در فیفاست؛ آیا ایرادی دارد یک بار به دادکان که خودش مدعی است پرسپولیس را روی یک انگشت می چرخاند اعتماد کنند؟