"فریاد" محمدرضا اردلان در سکوت خبری

 فیلم "فریاد" به کارگردانی محمدرضا اردلان، اولین تجربه بلند سینمایی اوست که در سکوت خبری و بدون تبلیغات گسترده ساخته شده است.

این فیلم که در جشنواره فجر مهجور ماند، با روایتی اجتماعی و فضایی وهم‌آلود، داستان نوجوانی به نام هاوار را روایت می‌کند که درگیر ماجراهای مرموز یک مرغداری می‌شود. فیلم با بازی‌های قابل قبول و فضاسازی هماهنگ، تلاش می‌کند مخاطب را در فضایی محدود و پرتنش نگه دارد، هرچند گاهی از ریتم می‌افتد و خستگی ایجاد می‌کند.

فیلم "فریاد" با شروع ساده و نمادین خود، بیننده را به دنیای هاوار، نوجوانی تنها و بی‌پناه، می‌برد. هاوار که به معنی "فریاد" است، به عنوان کارگر در یک مرغداری مشغول به کار می‌شود و به تدریج درگیر ماجراهای مرموز و خطرناکی می‌شود که زندگی‌اش را تهدید می‌کند.

این فیلم با وجود محدودیت‌های فضایی و لوکیشن‌های معدود، تلاش می‌کند تا با ایجاد فضایی وهم‌آلود و پرتنش، مخاطب را درگیر کند.

یکی از نقاط قوت فیلم، بازی‌های قابل قبول بازیگران است. از یاسین طلوعی در نقش هاوار گرفته تا بازیگرانی مانند بهزاد دورانی و مهرداد ضیایی، همگی عملکردی خوب و هماهنگ با فضای فیلم ارائه می‌دهند. فضاسازی فیلم نیز با استفاده از صداها و تصاویر تاریک و مرموز، به خوبی با روایت همخوانی دارد و حس ترس و نگرانی را به بیننده منتقل می‌کند.

با این حال، فیلم در بخش‌هایی از ریتم می‌افتد و گاهی خستگی ایجاد می‌کند. محدودیت فضایی و تکرار برخی صحنه‌ها باعث می‌شود که مخاطب احساس کند فیلم بیش از حد طولانی شده است. این موضوع به ویژه در نیمه دوم فیلم مشهود است و کارگردان نتوانسته به طور کامل مخاطب را در فضای محدود فیلم نگه دارد.

فیلم "فریاد" با وجود برخی ضعف‌ها، اثری قابل توجه در ژانر اجتماعی-درام است. محمدرضا اردلان با اولین فیلم بلند خود نشان می‌دهد که توانایی خلق فضایی منحصر به فرد و روایتی جذاب را دارد، هرچند نیاز به بهبود در بخش‌هایی مانند ریتم و تنوع بصری احساس می‌شود. این فیلم با نگاهی تلخ و واقع‌گرایانه به جامعه، فریادی است که شاید در سکوت خبری ساخته شده، اما ارزش دیدن و شنیدن دارد.

انتهای پیام/