بررسی عملکرد کنعانی‌زادگان در بازی پرسپولیس و تراکتور

دیدار پنجشنبه ۲۷ آذر ۱۴۰۴ بین تراکتور و پرسپولیس در ورزشگاه یادگار امام قطعاً تا پایان عمر ورزشی حسین کنعانی زادگان، یکی از خاطرات عجیب او باقی می‌ماند. خاطره‌ای که نمی‌داند آن را خوب توصیف کند یا بد!

کنعانی‌زادگان همین حالا با یک پارادوکس احساسی روبروست. او که به لحاظ سابقه، قدیمی‌ترین بازیکن حال حاضر پرسپولیس و مالک واقعی بازوبند کاپیتانی است، این فصل با رفتن امیری بعد از عالیشاه و سروش کاپیتان سوم قرمزها شده و در تبریز و بازی بزرگ، با خروج سروش رفیعی بازوبند را به بازو بست.

پرسپولیس در آن دقایق با یک گل عقب بود و کنعانی زادگان در دقیقه ششم وقت‌های اضافه دروازه بیرانوند را باز کرد تا بازی به تساوی و به کشیده شده و به وقت‌های اضافه برود. در وقت‌های اضافه نیز به خوبی از عهده رهبری خط دفاع تیمش برآمد و زمانی که کار به ضربات پنالتی کشید، مشخص بود که از بین او و علیپور یکی پنالتی اول را می‌زند و دیگری پنالتی آخر!

کاپیتان‌های سوم و چهارم پرسپولیس، بهترین پنالتی زن‌های تیمشان هستند. در فوتبال، پنالتی اول و آخر بسیار مهم است. پنالتی اول برای تیم روحیه می‌آورد و پنالتی آخر، نتیجه و دیدیم که کنعانی پشت ضربه اول ایستاد. زمانی که تراکتور با بهترین پنالتی زنش و آقای گل لیگ، ضربه اول را خراب کرده بود!

کنعانی با بازوبند کاپیتانی به خوبی از عهده ماموریت برآمد و پرسپولیس را در ضیافت پنالتی پیش انداخت. تا اینجا بازوبند برای او خوش یمن و خوشحال‌ترین پرسپولیسی زمین بود اما وقتی گردونه چرخید و دو تیم بعد از ۱۰ ضربه دوباره باید از ابتدا شروع می‌کردند، کنعانی برای ضربه یازدهم آمد.

جالب اینکه این بار هم حسین‌زاده به عنوان اولین پنالتی زن تراکتور آمده ولی ضربه‌اش را گل کرده بود. این بار برعکس شد و کنعانی پنالتی را از دست داد تا روی کاغذ، مقصر حذف پرسپولیس باشد. البته که کارشناسان ضربات پنالتی را ملاک قضاوت بازیکن قرار نمی‌دهند. در آمار رسمی نیز پنالتی برد و باخت محسوب نمی‌شود، اما به هر حال این تراکتور بود که به مرحله بعد رفت تا کنعانی زادگان نداند که الان باید خوشحال باشد یا ناراحت!