بی‌قراری از درد دیگری
علی ربیعی در ادامه یادداشتش نوشت: امروز روز سعدی بود. چقدر به خودم بالیدم وقتی "پدرو سانچز" برای همدلی کرونایی "بنی‌آدم" سعدی را خواند. راستی وقتی ذهن آدمی سوار بر توسن خیال می‌دود تا هرکجا که بخواهد می‌رود. در یکی از ایستگاههای تداعی به حامد شمس دوست روشن ضمیرم رسیدم. صالح شمس از دو چشم نابیناست. با خواندن امرار معاش می‌کند. از گروههایی است که در جامعه پرسر و صدا، آوای‌شان شنیده نمی‌شود و در کش و قوس دویدن‌ها دائم تنه خورده و به عقب رانده می‌شوند. نمی‌دانم او در این ایام کرونا، چگونه امرار معاش می‌کند. صدای زیبایش را که با شعر زیبای سعدی عجین شده نخستین بار در اولین همایش مسئولیت اجتماعی با شعار «هوای هم رو داشته باشیم» به گوش جان شنیدم.
اکنون می اندیشم که چقدر به همدلی و در کنار هم بودن نیازمندیم. چقدر زندگی بی‌دیگران سخت است. هیچ چیز کامت را شیرین نمی‌کند. در حافظه تاریخی این ملت کارهای بزرگی با "با هم بودن" به سامان رسیده است. گاهی اتفاقاتی در جوامع رخ می‌دهد که می‌تواند مسیر جامعه را تغییر دهد. دگرخواهی وخیرخواهی و به فکر یکدیگر بودن می‌تواند تبدیل به فرهنگ ماندگار این جامعه شود. باید در گذار از کرونا، هرکدام بی‌قرار شویم از درد دیگری.
چقدر باید نیکی، خیر، خوبی و زیبایی جهان را باهم به اشتراک بگذاریم تا جهان به صلح برآید و رام و آرام شود.
دلم می خواست یکی از زیبایی‌های جهان را با هم بشنویم و ببینیم چقدر این ابیات دلنشین با صدای از جان برخاسته صالح شمس دلهایمان را در جدال با ویروس کرونا، همراه‌تر می‌کند.
نیمه شب اول اردیبهشت ۹۹
انتهای پیام
