استقلال و پرسپولیس در طول تاریخ خود سکوی پرتاب بسیاری از مربیان و بازیکنان بوده‌اند و کم نیستند کسانی که زندگی ورزشی خود را مدیون این دو باشگاه هستند اما این موضوع تنها محدود به بازیکنان و مربیان نمی‌شود و این دو باشگاه پرطرفدار به خصوص در سال‌های اخیر و از آغاز دهه نود تبدیل به ایستگاهی برای مدیرانی شده‌اند که با حضور در این دو باشگاه به شهرت می‌رسند. مدیرانی که بدون هیچ‌گونه خدمت خاصی شبانه‌روز مصاحبه می‌کنند و به لطف همین رفتارها یک شبه محبوب می‌شوند. حضور در استقلال و پرسپولیس به قدری جذاب است که عده‌ای حاضرند برای آن هزینه‌های میلیاردی کنند تا نامشان در کنار یکی از دو باشگاه قرار بگیرد و شناخته شوند. چندی پیش امیر خادم، معاون سابق از پرداختی دو میلیارد تومانی توسط پندار توفیقی برای حضور در هیات مدیره استقلال پرده برداشت. شخصی که بعدها به سمت معاون ورزشی استقلال هم رسید و قرارداد شفر، بویان، تیام و جپاروف را امضا کرد و البته تنها کسی نیست که این‌گونه به این دو باشگاه رسیده است.
با این حال این مدل مدیریتی در طول تاریخ هرگز جواب نداده است چرا که این مدیران به خوبی می‌دانند مدت زیادی بر مسند کار قرار ندارند و به همین دلیل برای کسب نتیجه و رسیدن به محبوبیت دست به هر کاری می‌زنند. قراردادهای میلیاردی عجیب و غریب و آپشن‌های دردسرساز محصول همین مدل اداره کرده سرخابی‌هاست. اگر این روزها دو باشگاه پرطرفدار پایتخت هر روز شاهد احکام فیفا برای شکایت بازیکنان و مربیان خارجی هستند دلیل آن مدیرانی هستند که نه تخصص مدیریتی دارند و نه از قوانین حقوقی سر در می‌آورند و تنها به لطف آشنایی با تصمیم‌گیران دو باشگاه پست گرفته‌اند و سرنوشت این دو باشگاه را در دست دارند.
در این بین نکته عجیبی که به چشم می‌خورد این است که همین مدیران به لطف حضور چندماهه در دو باشگاه پایتخت تا سال‌ها درباره وضعیت این دو تیم و عملکرد مدیران بعدی نظر می‌دهند و حتی بعضی از آن‌ها پست‌های بهتری می‌گیرند. البته از نقش هواداران سرخابی هم در بروز چنین وضعیتی نباید گذشت و کسانی که از این مدل رفتارها حمایت می‌کنند هم در مشکلات تیمشان بی‌تقصیر نیستند. پرونده‌هایی نظیر شکایت مانوئل ژوزه از پرسپولیس و وینفرد شفر از استقلال دقیقا محصول این مدل مدیریتی است که نه بر اساس صلاح باشگاه که بر کسب شهرت و محبوبیت به کار گرفته می‌شود و انگار عزمی هم برای تغییر آن وجود ندارد. همین امسال هم احمد سعادتمند در فصل نقل و انتقالات قراردادهای عجیبی با بازیکنان استقلال امضا کرد و این موضوع برای باشگاه به شدت دردسرساز شد.
رفتار وزارت ورزش هم در قبال این اتفاقات بسیار جالب است و آن‌ها به جای توضیح دادن بابت انتخاب‌های عجیب و حضور هتل‌دار و دندانپزشک و مدیران پتروشیمی در این باشگاه تصمیم می‌گیرند صورت مسئله را به کل پاک کنند و کلا جلوی حضور بازیکن و مربی خارجی را بگیرند. قانونی که در همین چند ماه تبعاتش را نشان داده و هم قیمت بازیکن و مربی ایرانی سر به فلک کشیده و هم سطح کیفی لیگ برتر افت کرده است. شاید بهتر بود وزارت ورزش درباره انتخاب‌های عجیبش توضیح می‌داد از مدیرانی چون رویانیان بابت قرارداد ژوزه، فتح‌الله‌زاده بابت بمب‌هایش و انصاری‌فرد بابت اخراج کالدرون توضیح می‌خواست و بابت این اتفاقات از هواداران پرشمار استقلال و پرسپولیس عذرخواهی می‌کرد.
